Op een afgelegen plek, in een vreemde omgeving en ’s avonds laat, spelend met zijn broer en zus, viel één van onze kinderen op de rand van het zwembad. In de schemer, een nat kind, bloed op het gezicht druppelend op de grond, krijsend en de twee andere kinderen in paniek…
Een moeder rent natuurlijk niet weg. Toch was dit mijn allereerste behoefte; vluchten, hard wegrennen en net doen of deze situatie niet bestaat. In een flits schiet de omvang van de ellende door me heen… Ik spreek en lees geen woord Grieks, waar moeten we heen, waren we maar in Nederland, niemand in de buurt om ons te helpen… En gedachten over mezelf: “Je had ze moeten beschermen, verbieden om op de rand te spelen, belachelijk dat ze nog in het zwembad spelen zo laat, slechte moeder, je had moeten weten dat dit zou gebeuren, etc. … “. Dus wegrennen geblazen… weg van de angst, weg van mijn onmacht, weg van wat er is.
Ik haal diep adem, zet mijn voeten stevig op de grond en maak me los van mijn angst. Mijn kinderen hebben me nodig. Wat de omvang van de ellende ook is en niet wetend hoe dit af gaat lopen. Ik ben er. En ik zie dat Jörg er ook is. We doen dit samen. Na een zware, lange nacht in het ziekenhuis en de volgende dag een bezoek aan de Griekse tandarts voel ik me enorm opgelucht en dankbaar voor de relatief goede afloop. Het komt goed. En dan komt het verdriet en de angst weer. Paniek komt op, ook al weet ik dat het voorbij is. De angst en paniek die ik op de avond zelf niet kon toelaten eist zijn ruimte op.
Vroeger onderdrukte ik deze gevoelens. Negeren die hap. “Hup, hoofd omhoog en doorgaan, stel je niet aan. Het valt uiteindelijk best mee toch.” Kon ik best goed. Sterk, alles dragend, trots dat ik alles aan kan. Dat ik in het verleden 2x een PTSS kreeg was gewoon pech, net als de altijd gespannen spieren, de onrust in mijn lijf en hoofd, last van slecht slapen, lichamelijk onverklaarbare klachten, onzekerheid die me in de weg zat, enz. Nu weet ik dat dit gevolgen waren van het onderdrukken van mijn emoties en gevoelens. Die opleiding was niet alleen goed voor mijn cliënten.
Nu erken ik wat ik voel. Sta ik stil bij wat ik voel. Geef ik ruimte aan opkomende emoties. Het mag er allemaal zijn. Ben ik nu zielig? Zwelg ik de hele dag in mijn emoties? Ben ik nu heel zweverig? Bestaat mijn dag nu uit mediteren of mijn gevoelens waarnemen, bomen knuffelen of contact maken met het universum? Valt best mee. Met de kinderen 24-7 in de buurt, ze zien het niet, merken geen verschil. Behalve ik… wat een verademing. Ik ben er gewoon. Hoe doe jij dit? Herken je hier iets in? Ik ben heel benieuwd hoe jij hiermee omgaat.
Ik ben benieuwd naar jouw ervaring. Stuur me gerust een bericht als je het leuk of fijn vindt om met mij over dit onderwerp verder te praten.